Uczestnicy konferencji ustalają, że dla efektywnej ochrony kuraków leśnych w Polsce konieczne jest:

1. Pilne jest podjęcie działań, które doprowadzą do zatwierdzenia przez Ministerstwo Środowiska i udostępnienia do wykorzystania krajowych programów ochrony cietrzewia (z 2015 roku) oraz głuszca (z 2016 roku).
2. Uczestnicy konferencji są zaniepokojeni informacją Pana Martina Mikolaša (PRALES Republika Słowacji) o intensywnym wycinaniu górnoreglowych borów świerkowych w ostojach głuszca w słowackiej części Karpat (w parkach narodowych i obszarach NATURA 2000). Związany z tym drastyczny spadek liczebności głuszca w omawianych rejonach stwarza bezpośrednie zagrożenie dla polskiej populacji karpackiej. Dlatego też uczestnicy konferencji sugerują Komitetowi Ochrony Kuraków przygotowanie protestu skierowanego do rządu Republiki Słowacji w sprawie prowadzonych tam działań gospodarczych zagrażających trwałości występowania głuszca w tej części Karpat. (z akceptacji wniosku wycofali się przedstawiciele RDLP Krosno).
3. Uczestnicy konferencji widzą potrzebę na szczeblu krajowym większej koordynacji działań prowadzonych dla ochrony cietrzewia. Konieczna jest ścisła współpraca Lasów Państwowych, parków narodowych, oraz pozostałych zarządzających terenami na których występują jeszcze cietrzewie.
4. Ochrona puli genetycznej lubelskiej populacji głuszca powinna odbywać się przede wszystkim poprzez zasilanie potomstwem osobników z lokalnej populacji. Do momentu utworzenia w stadzie zarodowym hodowlanej linii „lubelskiej” (opartej na puli genetycznej osobników z Puszczy Solskiej) dopuszcza się zasilanie istniejącej populacji potomstwem ułożonych kur pochodzących z innych populacji, należących do nizinnej linii filogeograficznej (sensu Rutkowski et al. 2017), pokrytych na tokowiskach przez miejscowe dzikie koguty. Podkładane kury muszą mieć wcześniej określony profil genetyczny, co pozwoli w przyszłości określić udział „nie-lubelskiej” puli genetycznej w zasilanej populacji. Przebieg procesu zasilania powinien być monitorowany pod względem genetycznym, w celu oszacowania udziału „nie-lubelskiej” puli genetycznej w następnych pokoleniach. Należy pamiętać, że w świetle dotychczasowych badań genetycznych głuszce z Puszczy Solskiej powinny być traktowane jako niezależna jednostka zarządzania gatunkiem. W związku z tym, zgodnie z obecną wiedzą z zakresu genetyki konserwatorskiej, udział „nie-lubelskiej” puli genetycznej w ogólnej puli Puszczy Solskiej nie powinien przekroczyć 50%.
5. Zwrócono także uwagę na potrzebę określenia zróżnicowania genetycznego między populacja lubelską a głuszcami z Karpat Wschodnich.